non potest.  Est enim inter eos non de terminis, sed de tota possessione contentio.  Nam omnis ratio vitae definitione summi boni continetur, de qua qui dissident, de omni vitae ratione dissident.  Non potest igitur uterque sapiens esse, quoniam tanto opere dissentiunt, sed alter.  Si Polemoneus, peccat Stoicus, rei falsae adsentiens—­nam vos quidem nihil esse dicitis a sapiente tam alienum—­:  sin vera sunt Zenonis, eadem in veteres Academicos et Peripateticos dicenda.  Hic igitur neutri adsentietur?  Sin, inquam, uter est prudentior? 133.  Quid? cum ipse Antiochus dissentit quibusdam in rebus ab his, quos amat, Stoicis, nonne indicat non posse illa probanda esse sapienti?  Placet Stoicis omnia peccata esse paria.  At hoc Antiocho vehementissime displicet.  Liceat tandem mihi considerare utram sententiam sequar.  Praecide, inquit:  statue aliquando quidlibet.  Quid, quod quae dicuntur et acuta mihi videntur in utramque partem et paria? nonne caveam ne scelus faciam?  Scelus enim dicebas esse, Luculle, dogma prodere.  Contineo igitur me, ne incognito assentiar:  quod mihi tecum est dogma commune. 134.  Ecce multo maior etiam dissensio.  Zeno in una virtute positam beatam vitam putat.  Quid Antiochus?  Etiam, inquit, beatam, sed non beatissimam.  Deus ille, qui nihil censuit deesse virtuti, homuncio hic, qui multa putat praeter virtutem homini partim cara esse, partim etiam necessaria.  Sed ille vereor ne virtuti plus tribuat quam natura patiatur, praesertim Theophrasto multa diserte copioseque dicente.  Et hic metuo ne vix sibi constet, qui cum dicat esse quaedam et corporis et fortunae mala, tamen eum, qui in his omnibus sit, beatum fore censeat, si sapiens sit.  Distrahor:  tum hoc mihi probabilius, tum illud videtur, et tamen, nisi alterutrum sit, virtutem iacere plane puto.  Verum in his discrepant.

XLIV. 135.  Quid? illa, in quibus consentiunt, num pro veris probare possumus?  Sapientis animum numquam nec cupiditate moveri nec laetitia efferri.  Age, haec probabilia sane sint:  num etiam illa, numquam timere, numquam dolere?  Sapiensne non timeat, si patria deleatur? non doleat, si deleta sit?  Durum, sed Zenoni necessarium, cui praeter honestum nihil est in bonis, tibi vero, Antioche, minime, cui praeter honestatem multa bona, praeter turpitudinem multa mala videntur, quae et venientia metuat sapiens necesse est et venisse doleat.  Sed quaero quando ista fuerint ab Academia vetere decreta, ut animum sapientis commoveri et conturbari negarent?  Mediocritates illi probabant et in omni permotione naturalem volebant esse quendam modum.  Legimus omnes Crantoris veteris Academici de luctu.  Est enim non magnus, verum aureolus et, ut Tuberoni Panaetius praecipit, ad verbum ediscendus libellus.  Atque illi quidem etiam utiliter a natura dicebant permotiones istas animis nostris datas:  metum cavendi causa, misericordiam aegritudinemque clementiae, ipsam iracundiam fortitudinis quasi cotem esse dicebant, recte secusne alias viderimus. 136.  Atrocitas