sic statuant, omne, quod ita diiunctum sit, quasi ‘aut etiam aut non,’ non modo verum esse, sed etiam necessarium:  vide quam sit catus is, quem isti tardum putant.  Si enim, inquit, alterutrum concessero necessarium esse, necesse erit cras Hermarchum aut vivere aut non vivere; nulla autem est in natura rerum talis necessitas.  Cum hoc igitur dialectici pugnent, id est, Antiochus et Stoici:  totam enim evertit dialecticam.  Nam si e contrariis diiunctio—­contraria autem ea dico, cum alterum aiat, alterum neget, si talis diiunctio falsa potest esse, nulla vera est. 98.  Mecum vero quid habent litium, qui ipsorum disciplinam sequor?  Cum aliquid huius modi inciderat, sic ludere Carneades solebat:  ‘Si recte conclusi, teneo:  sin vitiose, minam Diogenes reddet.’  Ab eo enim Stoico dialecticam didicerat:  haec autem merces erat dialecticorum.  Sequor igitur eas vias, quas didici ab Antiocho, nec reperio quo modo iudicem ‘si lucet, lucet,’ verum esse ob eam causam, quod ita didici, omne, quod ipsum ex se conexum sit, verum esse, non iudicem ’si mentiris, mentiris,’ eodem modo [esse] conexum.  Aut igitur hoc et illud aut, nisi hoc, ne illud quidem iudicabo.

XXXI.  Sed, ut omnes istos aculeos et totum tortuosum genus disputandi relinquamus ostendamusque qui simus, iam explicata tota Carneadis sententia Antiochea ista corruent universa.  Nec vero quicquam ita dicam, ut quisquam id fingi suspicetur:  a Clitomacho sumam, qui usque ad senectutem cum Carneade fuit, homo et acutus, ut Poenus, et valde studiosus ac diligens.  Et quattuor eius libri sunt de sustinendis adsensionibus.  Haec autem, quae iam dicam, sunt sumpta de primo. 99.  Duo placet esse Carneadi genera visorum, in uno hanc divisionem:  ’alia visa esse quae percipi possint, alia quae non possint,’ in altero autem:  ’alia visa esse probabilia; alia non probabilia.’  Itaque, quae contra sensus contraque perspicuitatem dicantur, ea pertinere ad superiorem divisionem:  contra posteriorem nihil dici oportere:  qua re ita placere:  tale visum nullum esse, ut perceptio consequeretur, ut autem probatio, multa.  Etenim contra naturam esset, si probabile nihil esset.  Et sequitur omnis vitae ea, quam tu, Luculle, commemorabas, eversio.  Itaque et sensibus probanda multa sunt, teneatur modo illud, non inesse in iis quicquam tale, quale non etiam falsum nihil ab eo differens esse possit.  Sic, quidquid acciderit specie probabile, si nihil se offeret quod sit probabilitati illi contrarium, utetur eo sapiens ac sic omnis ratio vitae gubernabitur.  Etenim is quoque, qui a vobis sapiens inducitur, multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri:  quae nisi probet, omnis vita tollatur. 100.  Quid enim? conscendens navem sapiens num comprehensum animo habet atque perceptum se ex sententia navigaturum?  Qui potest?  Sed si iam ex hoc loco proficiscatur Puteolos stadia triginta, probo navigio, bono gubernatore, hac tranquillitate, probabile videatur se illuc venturum esse salvum.