“A’th ddoniau yn nwch, ac yn uwch dy sefyllfa,
   A’th enaid yn dan o enyniad y Nef,
Cyhoeddaist ti, Heber, yr unrhyw ddiangfa,
   Gyda’r un serch ac addfwynder ag ef;
Dyferai fel gwlith ar y rhos dy hyawdledd,
Enillai’r digred at y groes a’r gwirionedd,
Llonyddai’r gydwybod mewn nefol drugaredd;—­
   Mor chwith na chaf mwyach byth glywed dy lef.

“Doe i felynion a gwynion yn dryfrith,
   Cyfrenit elfennau danteithion y nen;
Y plant a feithrinit neshaent am dy fendith,
   A gwenent wrth deimlo dy law ar eu pen;
Doe y datgenit fod Nef i’r trallodus—­
Heddyw ffraethineb sy’ fud ar dy wefus—­
Ehedaist o’r ddaear heb wasgfa ofidus,
   I weled dy Brynwr heb gwmwl na llen. {103a}

’Fy ngwlad!  O fy ngwlad! bu ddrwg i ti’r diwrnod
   ’Raeth Heber o rwymau marwoldeb yn rhydd;
Y grechwen sy’n codi o demlau’r eulunod,
   Ac uffern yn ateb y grechwen y sydd;
Juggernaut {103b} erch barotoa’i olwynion—­
Olwynion a liwir gan gochwaed dy feibion—­
Duodd y nos—­ac i deulu Duw Sion
   Diflannodd pob gobaith am weled y dydd.”

Yn araf, fy mrawd, paid, paid anobeithio,
   Gwnai gam ag addewid gyfoethog yr IOR: 
A ddiffydd yr haul am i seren fachludo? 
   Os pallodd yr aber, a sychodd y mor? 
Na, na, fe ddaw bore bydd un Haleluia,
Yn ennyn o’r Gauts hyd gopau Himalaya, {104a}
Bydd baner yr Oen ar bob clogwyn yn India,
   O aelgerth Cashgur hyd i garth Travancore.

A hwyrach mai d’wyrion a gasglant dy ddelwau
   A fwrir i’r wadd ar bob twmpath a bryn,
Ar feddrod ein Heber i’w rhoi yn lle blodau,—­
   Ei gyfran o ysbail ddymunodd cyn hyn: 
Heber! ei enw ddeffrodd alarnadau,
Gydymaith mewn galar, rho fenthyg dy dannau,
Cymysgwn ein cerddi, cymysgwn ein dagrau,
   Os dinodd y gerdd bydd y llygad yn llyn.

Yn anterth dy lwydd, Heber, syrthiaist i’r beddrod,
   Cyn i dy goryn ddwyn un blewyn brith;
Yn nghanol dy lesni y gwywaist i’r gwaelod,
   A’th ddeilen yn ir gan y wawrddydd a’r gwlith: 
Mewn munyd newidiaist y meitr am goron,
A’r fantell esgobawl am wisg wen yn Sion,
Ac acen galarnad am hymn anfarwolion,
   A thithau gymysgaist dy hymn yn eu plith.

Llwyni Academus, {104b} cynorsaf dy lwyddiant,
   Lle gwridaist wrth glod y dysgedig a’r gwar;
Y cangau a eiliaist a droed yn adgofiant
   O alar ac alaeth i’r lluoedd a’th gar: 
Llygaid ein ieuenctid, a ddysgwyd i’th hoffi,
Wrth weled dy ardeb yn britho ffenestri
A lanwant, gan gofio fod ffrydiau Caveri
   Yn golchi dy fynwent wrth draeth Tanquebar.

Llaith oedd dy fin gan wlithoedd Castalia,
   O Helicon yfaist ym more dy oes;
Ond hoffaist wlith Hermon a ffrydiau Siloa,
   A swyn pob testynau daearol a ffoes: 
Athrylith, Athroniaeth, a dysg yr Awenau,
A blethent eu llawryf o gylch dy arleisiau;
Tithau’n ddi-fost a dderbyniaist eu cedau,
   I’w hongian yn offrwm ar drostan y Groes.