Bedyddio wnaent—­(byd dd’ai’n wyn)
Wyr mewn oed,—­rhai man wedyn;
Yna’r sant ’nol gweini’r swydd
Ystyriol—­mewn distawrwydd,
Yn ei wisgoedd wnai esgyn
I ochr llethrawg, frithawg fryn;
Ac eurmyg lleuai Garmon,
A’i dafod aur, eiriau’r Ion;
Gwrthbrofi, dynodi wnaeth
Amryw gynneiddf Morganiaeth;
Mor ffraeth ei araeth euraidd,—­
Enaid a grym hyd y gwraidd;
Y llu ddaeth i gablu gwyr,
Hwy ddeuent yn weddiwyr: 
Trwy’r gair llym y troir gerllaw
Annuwiolion i wylaw;
Pan felltenai Sinai serth
I gydwybod,—­gwaed aberth
Wna’i fellten a fa’i wylltaf
Ddiffodd, yn hedd ffydd yn Naf;
Agorai wefus gwrel,
A’i fant a ddyferai fel;
Drwy lawn gainc, darluniai gur
Tad a Cheidwad pechadur,—­
Yr iawn a ro’es, drwy loes lem,
Croeshoeliad Oen Caersalem;
Ban dug, trwy boenau dygyn,
Fodd i Dduw faddeu i ddyn;—­
Ei araeth gref am wyrth gras
Wnai un oer bron yn eirias.

Dychryn y ffoaduriaid.

Ynghanol y dduwiol ddysg,
Clywid cynnwrf, twrf terfysg;
Llefau galar gyda’r gwynt,
Sitwyr yn neshau atynt! 
Ar hyn, dyna ofngar haid
O derydd ffoaduriaid,—­
Lu gwael o liw—­ac ael wleb,
A gwannaidd oedd pob gwyneb: 
“Daeth,” dyhenent d’wedent hwy,
“Awr hyf warth a rhyferthwy;
Mae Saison, anunion wyr,
A brathawg lu y Brithwyr,
A’u miloedd dros dir Maelawr,—­
Gwelsom fin y fyddin fawr! 
Temlau a thai llosgai’r llu—­
Nen a magwyr sy’n mygu;
Ha! erlidiant ar ledol
Y rhai ddaeth yn awr i’r ddol;
Clywch don anhirion eu nad,
Ffown, ffown! am amddiffyniad.”

Y gair, fel loes gwefrawl, a
Darfodd pob rhan o’r dyrfa;
A chwerw nod dychryniadau
Oedd yn eu gwedd hwy yn gwau;
Mewn ofnawl, ddidawl ddadwrdd,
Mynnent ymroi, ffoi i ffwrdd;
Ond Rhufon, drwy fwynlon fodd,
Un teilwng, a’u hataliodd—­
Nad oedd y fyddin, erwin hynt,
Eto yn agos atynt: 
Enynnodd aidd hen anian
Y milwr dewr, mal ar dan.

Milwr a Sant.

“Rhyfel!” dolefai Rhufon,
Ag araul fryd gwrol fron,
“Heddyw fy hen gleddyf hir,
I ddwyn aeth a ddyncethir;
Gwnaf wyrthiau trwy gnif erthwch—­
Gwnaf weld eu llu’n llyfu’r llwch;
Codwn, arfogwn fagad
O wrol wych wyr y wlad;
A’m milwyr a’u hymwelant,
Pob gwr fydd gonc’rwr ar gant;
Wyf Rufon, er f’oer ofid,
A ddeil arf drwy dduwiol lid;
Terwyniant ein tariannau
Ni ddeil bron y galon gau;
Heno o’u balch lu, ni bydd
Un i leidio’n haelwydydd;
Trwy ryfel dihefelydd,
Ac enw Duw,—­cawn y dydd! 
Y’mlaen! pur yw’n hantur hon!”
“Arafa, danbaid Rufon!”
Eb Garmon,—­“Er pob gormes
Yn fur prawf, yn farrau pres,
Mae telid gadernid Ion
Is awyr o gylch Seion;
Ei phen a’i hamddiffynydd
Yw’r Duw sy’n Greawdwr dydd;
Ein hiawn bwys yn hyn, O bid
Ar Dduw a’i wir addewid;
A Duw a’n cyfyd ni, cofiwn,
Y diwedd o’r hadledd hwn;