Ond Duw’r hedd o’i ryfedd rad,
Yn ’diwedd, roi wrandawiad
I’w blant,—­pan godent eu bloedd,
Dan ofid hyd y nefoedd: 
O Scio wylo, alaeth,
I’w glustiau’n ddiau a ddaeth;
A rhoes, Ior y Groes, ar gri,
Dyst eirian o’i dosturi;
D’ai’n gymorth, da borth di-baid,
Nes i ryw’r Nazareaid,
Rai marwawl, er eu muriau,
Ac erfyn eu gelyn gau.

Angylion, genadon gwynion gannoedd,
Gyrrai i’w llywiaw, y gorau lluoedd,
Rhwygent y muriau, rhoi gwynt y moroedd
I’r ddi-ofn daran, hwyl ar ddyfnderoedd,
Llu’r Proffwyd dan arswyd oedd—­pan welent,
Hwy draw a gilient i eu dirgeloedd.

Yn awr (a Duw’n ei wiriaw)
Golygwn ddwthwn a ddaw,—­
Pan deflir, lluchir i’r llawr
Ddu arfawg anghrist ddirfawr;
A phan gair, yn hoff ei gwedd,
Gaer enwawg i’r gwirionedd: 
Drwy reol gwydrau’r awen,
Draw’r llwydd a welaf drwy’r llen;—­
Llwydd oesoedd lluoedd Iesu,
Pan gant y feddiant a fu
O ddiwall wlad addewid,
Heb gaethder, llymder, na llid.

Gyrr y Dwyrain, ac oer ia diroedd
Y dwfn eira, eu di-ofn yrroedd;
Gyrr y Deau hithau ei hieithoedd,
A Gorllewin ei gorau lluoedd;
Un fwriad a niferoedd—­y fawr-blaid
O Groesadiaid, ac eres ydoedd.

Bydd ar dyrau Salem furiau,
Y banerau yn ben arwydd,
I’r tylwythau, ar eu teithiau
I le’u tadau, olud dedwydd;
Ar Fosciaid y blaid heb lwydd,—­dyrchefir
Ac eres welir y Groes hylwydd.

A thi, Roeg, a’th ddaear wych,
A’th awyr brydferth hoew-wych,
A welir eto eilwaith,
Fal gynt, er rhyfelawg waith,
Yn llwyddo’n fronlle addysg,
A lle llawn pob dawn a dysg;
Byddi, heb nam, yn fam faeth
I rinwedd—­i wroniaeth—­
I ddidwyll gelfyddydau,
Pob llwydd, a wna pawb wellhau;
I bob mad gariad gwladawl,
A fu gynt dy fwya’ gwawl.

Ac iawn adferir, gwnn, dy furiau,
Dy awen, llwynydd, dy winllanau,
Dy brif-ysgolion, dirion dyrau,
Lleoedd doethion ddynion o ddoniau;
Sparta hen, Athen hithau—­a gant lwydd,
A fydd ddedwydd o gelfyddydau.

Darlunir hyd ar lenni,
A mynnir, gwn, o’th meini
Gelfyddyd byd heb oedi;
Y dynion a adweini,
Yn rhediad eu mawrhydi,
Yn eil-oes, gwnn, a weli;
Eu cerf-ddelwau, lluniau llawn,
Fodd uniawn, a feddieni.

Llwydd, llwydd, a dawn rwydd, dan ryddid—­eto
      Iti a chalondid: 
   Yn y byd hwn, na boed tid
   Dan nefoedd yn dynn ofid.

Ond aed (ac O! nad oeded)—­lywodraeth
      Ddi-ledryw gwlad Alffred,
   A’i moliant i ymweled
   A thir y Gryw, a thrwy Gred.

Y Rhyddid sydd gyd-raddawl,—­oll hydrefn
      A llywodraeth wladawl,
   Sydd dda;—­a chyd-gerdda gwawl
   Gair yr Iesu, gwir rasawl.

A llwydd Dduw iddi, a lleoedd heddwch,
Gyrred allan o’i gaerau dywyllwch: 
I ni y mae digon yma o degwch
Gael in’, a’i hurddas, Gwalia’n ei harddwch;
Nes troi’n glynnau’n fflamau fflwch,—­a’n creigiau,
Llonned ei dyddiau’n llen a dedwyddwch.