Dumque fores alijs, vitamque et regna tuetur
  Ianitor externus, cingunt tua limina ciues: 
  Dumque alijs sordet sapientia regibus, almo
  Pegasidvm tu fonte satur, tot Appollinis artes
  Aurea vaticina fundis quasi flumina lingua. 
  Nil nostri inuenere dies, nil prisca vetustas
  Prodidit, in linguis peragunt commercia nullis
  Christiadvm gentes, quas te, diuina virago,
  Iustius Aoniae possint iactare sorores. 
  Audijt haec inundus, cunctisque in finibus ardet
  Imperio parere tuo:  et quae forte recusat
  Miratur vires regio tamen.  Hinc tua sceptra
  Incurua Mahometigenae ceruice salutant: 
  Hinc tua pugnaces properant ad foedera Galli: 
  Dumque sibi metuit toties tibi victus Ibervs,
  Nescia Romano Germania Marte domari
  Quaerit amicitias Britonvm:  procul oscula mittit
  Virgineis pedibus Lativm, longeque remoti
  Pannones in tutos optant coalescere fines. 
  Quinetiam quae submisso diademate nuper
  Obtulit inuictis fascesque fidemque Britannis.[A]
  Nonne vides passis vt crinibus horrida dudum
  Porrigit ingentem lugubris America dextram? 
  Et numquid lacrymas, inquit, soror Anglia, nostras
  Respicis, et dura nobiscum in sorte gemiscis? 
  An vero nescisse potes, quae tempora quantis
  Cladibus egerimus? postquam insatiabilis auri,
  Nam certe non vllus amor virtutis Iberos
  In nostrum migrare soluum, pietasue coegit. 
  Ex illo, quae sacra prius vaesana litabam
  Manibus infernis, sperans meliora tuumque
  Discere posse Devm, iubeor mortalibus aras
  Erigere, et mutas statuas truncosque precata
  Nescio quod demens Romanvm numen adoro. 
  Cur trahor in terras? si mens est lucida, puris
  Cur Devs in coelis recta non quaeritur? aut si
  A nobis coelum petitur, cur saepe videmus
  Igne, fame, ferro subigi, quocunque reatu
  Oenotriae sedis maiestas laesa labascit? 
  Non sic relligio, non sic me iudice gaudet
  Defendi sua regna Devs, quod si optimus ille est;
  Quod si cuncta potest, et nullis indiget armis. 
  Mitto queri caedes, exhaustaque moenia bello: 
  Mitto queri in viles tot libera corpora seruos
  Abiecta, immanique iugum Busiride dignum. 
  Te tantum fortuna animet tua, te tua virtus: 
  Si tibi tam plenis habitantur moenibus vrbes,
  Vt nisi in excelsum crescant, coeloque minentur
  AEdes aeriae; quanquam latissima, desit
  Terra tamen populo:  Si tot tua flumina nigrant
  Turrigeras arces imitatae mole carinae,
  Quot non illa natant eadem tua flumina cygni. 
  Si tibi iam sub sole iacens penetratus vtroque est
  Mundus, vtroque iacens peragrata est terra sub axe. 
  Ni frustra gelidam vectus Wilobeivs [B] ad arcton
  Illa in gente iacet, cui dum Sol circinat vmbras,
  Dimidio totus vix forsitan occidit anno. 
  Ni frustra quaesiuit iter, duraque bipenni
  Illo Frobiservs [C] reditum sibi in aequore