istius muneris coelesti quadam ira infixam, me invasere.  Extemplo mei solius impensis librum edere decrevi, nihil omnino dubitans quin ‘Mundus Scientificus’ (ut aiunt) crumenam meam ampliter repleret.  Nullam, attamen, ex agro illo meo parvulo segetem demessui praeter gaudium vacuum bene de Republica merendi.  Iste panis meus pretiosus super aquas literarias faeculentas praefidenter jactus, quasi Harpyiaram quarundam (scilicet bibliopolarum istorum facinorosorum supradictorum) tactu rancidus, intra perpaucos dies mihi domum rediit.  Et, quum ipse tali victu ali non tolerarem, primum in mentem venit pistori (typographo nempe) nihilominus solvendum esse.  Animum non idcirco demisi, imo aeque ac pueri naviculas suas penes se lino retinent (eo ut e recto cursu delapsas ad ripam retrahant), sic ego Arga meam chartaceam fluctibus laborantem a quaesitu velleris aurei, ipse potius tonsus pelleque exutus, mente solida revocavi.  Metaphoram ut mutem, boomarangam meam a scopo aberrantem, retraxi, dum majore vi, occasione ministrante, adversus Fortunam intorquerem.  Ast mihi, talia volventi, et, sicut Saturnus ille [Greek:  paidoboros], liberos intellectus mei depascere fidenti, casus miserandus, nec antea inauditus, supervenit.  Nam, ut ferunt Scythas pietatis causa et parsimoniae, parentes suos mortuos devorasse, sic filius hic meus primogenitus, Scythis ipsis minus mansuetus, patrem vivum totum et calcitrantem exsorbere enixus est.  Nec tamen hac de causa sobolem meam esurientem exheredavi.  Sed famem istam pro valido testimonio virilitatis roborisque potius habui, cibumque ad eam satiandam, salva paterna mea carne, petii.  Et quia bilem illam scaturientem ad aes etiam concoquendum idoneam esse estimabam, unde aes alienum, ut minoris pretii, haberem, circumspexi.  Rebus ita se habentibus, ab avunculo meo Johanne Doolittie, Armigero, impetravi ut pecunias necessarias suppeditaret, ne opus esset mihi universitatem relinquendi antequam ad gradum primum in artibus pervenissem.  Tune ego, salvum facere patronum meum munificum maxime cupiens, omnes libros primae editionis operis mei non venditos una cum privilegio in omne aevum ejusdem imprimendi et edendi avunculo meo dicto pigneravi.  Ex illo die, atro lapide notando, curae vociferantes familiae singulis annis crescentis eo usque insultabant ut nunquam tam carum pignus e vinculis istis aheneis solvere possem.

Avunculo vero nuper mortuo, quum inter alios consanguineos testamenti ejus lectionem audiendi causa advenissem, erectis auribus verba talia sequentia accepi:  ’Quoniam persuasum habeo meum dilectum nepotem Homerum, longa et intima rerum angustarum domi experientia, aptissimum esse qui divitias tueatur, beneficenterque ac prudenter iis divinis creditis utatur,—­ergo, motus hisce cogitationibus, exque amore meo in illum magno, do, legoque nepoti caro meo supranominato omnes singularesque istas possessiones nec ponderabiles nec computabiles meas quae sequuntur, scilicet:  quingentos libros quos mihi pigneravit dictus Homerus, anno lucis 1792, cum privilegio edendi et repetendi opus istud “scientificum” (quod dicunt) suum, si sic elegerit.  Tamen D.O.M, precor oculos Homeri nepotis mei ita aperiat eumque moveat, ut libros istos in bibliotheca unius e plurimis castellis suis Hispaniensibus tuto abscondat.’