in hac proprietate et rigore, sic fieri ex nihilo est fieri secundum se totum, id est nulla sui parte praesupposita, ex quo fiat.  Et hac ratione res naturales dum de novo fiunt, non fiunt ex nihilo, quia fiunt ex praesupposita materia, ex qua componuntur, et ita non fiunt, secundum se totae, sed secundum aliquid sui.  Formae autem harum rerum, quamvis revera totam suam entitatem de novo accipiant, quam antea non habebant, quia vero ipsae non fiunt, ut dictum est, ideo neque ex nihilo fiunt.  Attamen, quia latiori modo sumendo verbum illud fieri negari non potest:  quia forma facta sit, eo modo quo nunc est, et antea non erat, ut etiam probat ratio dubitandi posita in principio sectionis, ideo addendum est, sumpto fieri in hac amplitudine, fieri ex nihilo non tamen negare habitudinem materialis causea intrinsece componentis id quod fit, sed etiam habitudinem causae materialis per se causantis et sustentantis formam quae fit, seu confit.  Diximus enim in superioribus materiam et esse causam compositi et formae dependentis ab ilia:  ut res ergo dicatur ex nihilo fieri uterque modus causalitatis negari debet; et eodem sensu accipiendum est illud axioma, ut sit verum:  Ex nihilo nihil fit, scilicet virtute agentis naturalis et finiti nihil fieri, nisi ex praesupposito subjecto per se concurrente, et ad compositum et ad formam, si utrumque suo modo ab eodem agente fiat.  Ex his ergo recte concluditur, formas substantiales materiales non fieri ex nihilo, quia fiunt ex materia, quae in suo genere per se concurrit, et influit ad esse, et fieri talium formarum; quia, sicut esse non possunt nisi affixae materiae, a qua sustententur in esse:  ita nec fieri possunt, nisi earum effectio et penetratio in eadem materia sustentetur.  Et haec est propria et per se differentia inter effectionem ex nihilo, et ex aliquo, propter quam, ut infra ostendemus, prior modus effciendi superat vim finitam naturaliam agentium, non vero posterior.

    “14.  Ex his etiam constat, proprie de his formis dici non
    creari, sed educi de potentia materiae."[1]

[Footnote 1:  Suarez, loc. cit.  Disput. xv.  Sec. ii.]

If I may venture to interpret these hard sayings, Suarez conceives that the evolution of substantial forms in the ordinary course of nature, is conditioned not only by the existence of the materia prima, but also by a certain “concurrence and influence” which that materia exerts; and every new substantial form being thus conditioned, and in part, at any rate, caused, by a pre-existing something, cannot be said to be created out of nothing.