clamabant, Et tu quid iterum de Machometo dicis?  Tunc frater T. respondit:  vos omnes videre potestis, quid dico de eo.  Tum ex quo vultis quod plane loquar de eo, dico quod Machometus vester filius perditionis est, et in inferno cum Diabolo patre suo.  Et non solum ipse, sed omnes ibi erunt qui tenent legem hanc, quia ipsa tota pestifera est, et falsa, et contra Deum, et contra salutem animae.  Hoc audientes Saraceni, coeperunt clamare, moriatur, moriatur ille, qui sic contra Prophetam locutus est.  Tunc acceperunt fratres et in sole vrente stare permiserunt, vt ex calore solis adusti, dira morte interirent.  Tantus enim est calor solis ibi, quod si homo in eo per spacium vnius missae persisteret, moreretur; fratres tamen illi sani et hilares a tertia vsque ad nonam laudantes et glorificantes dominum in ardore solis permanserunt, quod videntes Saraceni stupefacti ad fratres venerunt, et dixerunt, volumus ignem accendere copiosum, et in illum vos proijcere, et si fides vestra sit vt dicitis, ignis non poterit vos comburere:  si autem vos combusserit, patebit quod fides vestra nulla sit.  Responderunt fratres; parati sumus pro fide nostra ignem, carcerem, et vincula, et omnium tormentorum genera tolerare:  verum tamen scire debetis, quod si ignis potestatem habeat comburendi nos hoc non erit propter fidem nostram, sed propter peccata nostra:  fides enim nostra perfectissima et verissima est, et non est alia in mundo in qua animsae hominum possunt saluae fieri; Dum autem ordinaretur quod fratres conburerentur, rumor insonuit per totam ciuitatem, de qua omnes senes, et iuuenes, viri et mulieres, qui ire poterant, accurrerunt ad illud spectaculum intuendum.  Fratres autem ducti fuerunt ad plateam ciuitatis, vbi accensus est ignis copiosus, in quen frater Thomas voluit se proijcere, sed quidam Saracenus cepit eam per caputium et retraxit dicens; Non vadus tu cum sis senex, quia carmen aliquod vel experimentum habere posses super te, quare te ignis non posset laedere, sed alium ire in ignem permittas.  Tunc 4 Saraceni sumentes fratrem Iacobum, eum in ignem proijcere volebant; quibus ille, permittatis, me quia libenter pro fide mea ignem intrabo:  Cui Saraceni non adquiescentes eum violenter in ignem proiecerunt:  ignis autem ita accensus erat, quod nullus eum videre poteret, vocem tamen eius audierunt, inuocantem semper nomen virginis gloriosae; Igne autem totaliter consumpto stetit frater Iacobus super prunas illaesus, et laetus, manibus in modum crucis eleuatis, in coelum respiciens, et Deum laudans et glorificans, qui sic declararet fidem suam:  nihil autem in eo nec pannus, nec capillus laesus per ignem inuentus est; Quod videns populus vnanimiter conclamare coepit, sancti sunt, sancti sunt, nefas est offendere eos, modo videmus quia fides eorum bona et sancta est.  Tunc clamare coepit Kadi:  sanctus non est ille, quia combustus non est, quia tunica quam portat est de lana terrae Habraae, et ideo nudus exspolietur, et in ignem proijciatur, et videbitur si comburetur vel non.  Tunc Saraceni